Celbowo
Do oddalonego o 4 km na południe od Pucka Celbowa nie trzeba przyjeżdżać za wszelką cenę. Jeśli natomiast chciałbyś obejrzeć rezultaty prowadzenia planowej gospodarki na wsi, to warto wpaść tu na chwilę. Wieś, a właściwie odrapane bloki, zobaczysz już z drogi głównej prowadzącej do Trójmiasta.
Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1394 r., gdy komtur gdański Jan von Rumpenheim ponowił jej nadanie na prawie chełmińskim sołtysowi Jakubowi Brandeke i obniżył czynsz roczny płacony przez mieszkańców z 1 łanu do 17 skojców. Po 1466 r. Celbowo należało do dóbr królewskich. Od końca XVI w. właścicielami były kolejno rody Wejherów, Sobieskich i Przebendowskich, a od lat 20. XIX w. majątek pozostawał w rękach rodziny Rodenackerów, browarników z Gdańska. Za czasów pruskich wieś nazywała się Celbau.
Oprócz kanciastych bloków zobaczyć tu można najrozmaitsze komórki, drewutnie i składowiska, które raczej nie upiększają okolicy. W głębi stoi mocno zaniedbany neogotycki dwór z końca XIX w., do tej pory siedziba Stacji Hodowli Roślin. Piętrowy w części środkowej, różowawy budynek ozdabiają ceglane narożniki przypominające w zwieńczeniu duże kominy. Na dziedzińcu rozmieszczono kamienne i ceglane budynki gospodarcze. Oprócz podniszczonych magazynów, obory i wozowni stoi tu też rozsypująca się, neogotycka wieża ciśnień. Na tyłach dworu znajduje się zaniedbany park krajobrazowy założony w I poł. XIX w., w którym rosną m.in. kasztany jadalne, orzechy czarne, stare buki, kilka jesionów, dąb błotny, jawory i klony.
W pobliżu wsi organizuje się loty widokowe. W Celbowie znajduje się też sklep spożywczy. Jeśli podróżujesz autobusem PKS, należy wysiąść przy drodze głównej na przystanku Brudzewo.
Rzucewo
Rzucewo, do którego koniecznie trzeba przyjechać, żeby zobaczyć „prawdziwy zamek”, leży nad samą Zatoką Pucką 6 km na południowy wschód od miasta. Jeśli masz trochę więcej czasu, udaj się okrężną drogą przez Żelistrzewo i Osłonino. Za Osłoninem, które także malowniczo leży nad wodami Zatoki, zaczyna się słynna aleja lipowa, zwana aleją Sobieskiego. Stare lipy o powykręcanych na wszystkie strony konarach miał według tradycji sadzić sam król, właściciel pobliskiego Rzucewa.
Rzucewo było starą osadą rycerską, która w XII w. należała do książąt pomorskich, potem do Zakonu Krzyżackiego. Pod koniec XVI w. okoliczne dobra kupił starosta pucki Ernest Wejher. Ród Wejherów, jeden z najpotężniejszych w tej części Pomorza, utrzymał wieś przez trzy generacje, po nich na krótko majątek przeszedł w ręce Radziwiłłów. Następnym właścicielem był Jan III Sobieski, a po jego śmierci żona i synowie. Później majątkiem władali kolejno: Przebendowscy, Aleksander Gibsne – kupiec i rezydent angielski w Gdańsku, wreszcie rodzina Keyserlingków. Gdy w latach 20. XIX w. dobra rzucewskie oddzielono od wejherowskich, wieś drogą mariażu przypadła rodowi von Below, który posiadał ją aż do 1945 r.
O pierwotnym pałacu, wzniesionym w początkach XVII w. przez Jana Wejhera i zwanym „Wejherhoff”, nic właściwie nie wiadomo oprócz tego, że król Sobieski często przyjeżdżał tu na wypoczynek. Obecna neogotycka budowla, przypominająca potężne zamczysko rodem z filmów z dreszczykiem, powstała w połowie XIX w. według projektu architekta berlińskiego Fryderyka Augusta Stulera. Po wojnie w pałacu mieściła się szkoła rolnicza, później należał do Cepelii. Obecnie w pałacu kupionym przez osobę prywatną trwa intensywny remont. W przyszłości ma tu powstać hotel i restauracja.
Wzniesiony z czerwonej cegły zamek położony jest na wysokiej skarpie niedaleko od brzegu Zatoki Puckiej. Budynek składa się z dwóch skrzydeł: dwupiętrowego z wysoką czworoboczną wieżą
i niższego z wieżą ośmiokątną. Zaznaczone filarami naroża zakończone są niewielkimi wieżyczkami. Skrzydła i wieże wieńczą charakterystyczne dla neogotyku „ząbki”, zwane blankowaniem. Wejście do pałacu zdobi portyk o ostrołukowych arkadach, nad którym znajduje się balkon.
Na skarpie w pobliżu pałacu rozciąga się park krajobrazowy z I połowy XIX w., założony według tradycji przez Sobieskiego. Rosną w nim kasztany jadalne, platany klonolistne, buki, stare wejmutki, sosny czarne, modrzewie, graby, lipy oraz dęby.
We wsi znajduje się sklep spożywczy. Autobusem PKS można stąd dojechać do Pucka, Połchowa, Osłonina, Redy, Żelistrzewa.
Rekowo
Rekowo, zwane dawniej Rekau, znajduje się 16 km na południowy zachód od Pucka. Podróżując samochodem, należy jechać drogą główną w kierunku Trójmiasta i przed Redą skręcić w lewo.
Po raz pierwszy wieś została wspomniana w 1393 r., kiedy to komtur gdański Jan von Rumpenheim nadał Henrykowi Volczerowi osadę Rekowo oraz urząd sołtysa. W 1400 r. komtur gdański Albrecht von Schwarzburg odnowił przywilej, w którym nadał wieś na prawie chełmińskim Piotrowi Swyanawiczowi z obowiązkiem zasiedlenia. Po 1466 r. wieś należała do dóbr królewskich, po I rozbiorze przeszła w ręce rządu pruskiego. W 1871 r. właścicielem majątku był niejaki Hagen z Sobowidza, a po nim Paweł Mancke.
W Rekowie można odwiedzić wzniesiony w połowie zeszłego wieku pałac, w którym po wojnie umieszczono Instytut Warzywnictwa. Piętrowy budynek w części środkowej ma dostawioną z boku nieproporcjonalnie dużą czworoboczną wieżę, zwieńczoną blankowaniem. Z tyłu znajduje się wsparty na słupach taras. W pobliżu pałacu zobaczysz smętne resztki dawnego parku krajobrazowego.
Inne wycieczki z Pucka, patrz: Władysławowo, Jastrzębia Góra, Karwia, Dębki, Wejherowo, Mierzeja Helska.
Najnowsze komentarze