Wczasy Wakacje

OCHRONA PRZYRODY

Kawałki stosunkowo dziewiczego wybrzeża, które przetrwały szczęśliwie zarówno mimo trudnych warunków terenowych (błota czy bagna) jak i naszych dzielnych wojsk sprzymierzonych, pilnie strzegących północnych granic, próbuje się teraz w najrozmaitszy sposób chronić przed zalewającą zewsząd cywilizacją. Wszyscy miłośnicy przyrody jak i mocnych wrażeń na pewno odbędą niejedną wycieczkę do Słowińskiego Parku Narodowego, gdzie chroni się najlepiej zachowane fragmenty niskiego wybrzeża południowego Bałtyku.

Park o powierzchni 18 247 ha, utworzony w 1967 r., jest trzecim co do wielkości w Polsce. W dziesięć lat później ze względu na unikalne walory trafił na listę Światowych Rezerwatów Biosfery. Park rozciąga się na przestrzeni 32 km pomiędzy Rowami a Łebą, obejmując jeziora Łebsko, Gardno i mniejsze – Dołgie Wielkie i Małe (wody zajmują prawie połowę powierzchni). W pobliżu jezior na podmokłych terenach powstały bagna i torfowiska. Największą atrakcją są oczywiście słynne wydmy, które rozciągają się na Mierzei Łebskiej (najwyższa – Czołpińska Góra liczy sobie 56 m n.p.m.). Wszyscy turyści, nawet ci, których przyroda niewiele obchodzi, wyruszają z Łeby na Łącką Górę (43 m n.p.m.), żeby na własne oczy zobaczyć ruchome wydmy, pokonujące rocznie nawet do 9,5 m. 1/3 powierzchni zajmują najrozmaitsze lasy, wśród których można znaleźć wszystkie typy opisane powyżej. Wśród drzew zdecydowanie przeważa sosna pospolita (ponad 80%), poza tym rosną tu brzozy, olchy, buki czy świerki i kosodrzewina; dwa ostatnie gatunki nasadzono masowo dla zatrzymania wydm. Mniejszą rozmiarami florę reprezentuje 800 roślin kwiatowych i 200 porostów. Najczęściej spotykanymi są w lasach bażyna czarna, borówka brusznica, wrzos na wrzosowiskach, a na podmokłych terenach bagno pospolite, wrzosiec bagienny i woskownica europejska.

O ile flora nie należy do szczególnie różnorodnej (bije ją na głowę flora Wolińksiego Parku Narodowego), o tyle niezwykle bogaty jest świat ptaków, które mieszkają lub tylko okresowo przebywają na tych terenach. Zanotowano tu ponad 250 gatunków, czyli prawie 75% ogólnie występujących w Polsce.

Nieco inną formą ochrony objęto początkowo Mierzeję Helską i północno-zachodnią część Zatoki Puckiej, do której następnie dołączono wąski pas wybrzeża biegnący na wschód aż do Białogóry. Utworzony w 1978 r. Nadmorski Park Krajobrazowy należy do pionierów tej formy ochrony w kraju. Próbuje się zachować tu walory przyrodnicze, pozwalając jednak na prowadzenie gospodarki przez człowieka. 2/3 z 18 804 ha powierzchni przypada na wody zatoki. Pas lądu porastają nadmorskie lasy sosnowe, szczególnie cenne pomiędzy Juratą a Helem (na terenie jednostki wojskowej).