Plaża
Zaraz po wyjściu z morza trafiasz na plażę, zwaną uczenie przedwydmą. W zależności od układu linii brzegowej i kierunku wiatrów jej szerokość może wahać się od kilku do kilkudziesięciu metrów. Właściwie wszystkie plaże są piaszczyste, jedynie u stóp klifów występują kamienie i głazy. Idąc rankiem po suchym piasku, słyszy się charakterystyczne dźwięki, przypominające śpiew. Na plaży nie rosną żadne rośliny, za to pełno tu różności wyrzuconych przez morze: glonów, muszelek, kolorowych kamyków, kawałków drewna. Czasem trafiają się pomarańczowe bursztyny. Z roślin można spotkać trawę morską (tasiemnica morska), zwaną przez Kaszubów webłem, wykorzystywaną do wyrobu materacy oraz pęki prawie czerwonego lub czarnoczerwonego widlika, który najobficiej rośnie w płytkich wodach Zatoki Puckiej. Szczególnie na jesieni morze wyrzuca czerwonofioletowe kiście morszczyna pęcherzykowatego, które łatwo rozpoznać po pęcherzykach ułatwiających unoszenie się na wodzie. Morszczyn, podobnie jak widlik, leżąc na plaży szybko czernieje.
Z muszelek najpopularniejsze są niewielkie białe żłobione serca, czyli muszelki należące do małża – sercówki jadalnej, która mieszka w piasku w płytkich, zacisznych wodach, dlatego szczególnie lubi Zatokę Pucką.
Różowe czy różowawe muszelki posiada rogowiec bałtycki, nie ustępujący wielkością sercówce, który żyje w płytkich wodach o piaszczysto-mulistym dnie. Największe muszelki (ok. 8 cm), gładkie, białe o owalnym kształcie, należą z kolei do piaskołaza wielkiego (małgiew piaskołaz). Małż ten lubi zagrzebywać się głęboko w piaszczystym dnie, wystawiając z piasku jedynie swoje długie syfony. Oprócz tego można napotkać ciemnogranatowe muszelki omułka jadalnego, który w przeciwieństwie do swoich krewniaków nie zagrzebuje się w piasku, ale żyje w koloniach przyczepiony do przedmiotów znajdujących się pod wodą (np. drewnianych ostróg). Na falochronach gromadnie mieszkają również białe pąkle i różne gatunki zielenic. Z jamochłonów łatwo natrafić na chełbię modrą, której przezroczyste „meduzy” leżą latem przy brzegu.
Pod wieczór z piasku wygrzebują się przypominające pchły zmieraczki plażowe, które zjadają organiczne szczątki wyrzucone w ciągu dnia przez morze. Oprócz tłumów spragnionych słońca turystów plażę odwiedzają też najróżniejsze ptaki.
Ptaki wodne: mewy, rybitwy czy kaczki często kręcą się wokół portów, czekając na łatwe pożywienie. Latem najczęściej trzymają się daleko od brzegu. Ptaki zmieniają upierzenie w zależności od pory roku, a samiczki różnią się od samców wielkością ciała i upierzeniem.
Żyjąca w wielkich koloniach mewa zarysem ciała przypomina gołębia. W locie wykorzystuje siłę wiatru, latając bez poruszania skrzydłami. Gęste upierzenie pozwala jej na pływanie, ale nie potrafi nurkować. Żywi się przeważnie martwymi rybami wyrzucanymi na brzeg, choć zadowala się wszystkim, z czym poradzi sobie jej żołądek.
Najpowszechniejsza mewa śmieszka, wielkości gołębia, posiada czerwony dziób, takież nóżki i ciemną czapeczkę na głowie. Na przekór zdrowemu rozsądkowi w lecie czapeczka sięga szyi, w zimie zaś znika a pozostają jedynie ciemne plamki koło ucha. Mewa ta mieszka nie tylko nad morzem, ale i w głębi lądu, nad jeziorami. Większym ptakiem jest nieco posępna mewa żółtonoga, osiągająca ponad pół metra wielkości, która na zimę lata nad Morze Śródziemne. W młodym wieku szarobrunatna mewa przypomina swoją kuzynkę mewę srebrzystą, która wyrasta na zgrabnego ptaka o popielato-srebrzystych skrzydłach zakończonych czarnym paskiem. Przypomina ją mewa pospolita, która jednak jest drobniejsza i delikatniejsza. Z kolei mewa siodłata ma upierzenie podobne do żółtonogiej, ale jest od niej większa i w locie przypomina drapieżnego ptaka.
Białopopielate rybitwy z czarnymi czapeczkami na głowach kształtem przypominają jaskółki. Aby utrzymać się w powietrzu, muszą stale poruszać skrzydłami. Rzadko siadają na wodzie, ale za to ze złożonymi skrzydłami nurkują w poszukiwaniu ryb. Na wybrzeżu najczęściej można spotkać rybitwę zwyczajną, mniejszą od mewy śmieszki. Ma jasne upierzenie, ciemną czapeczkę i silnie rozwidlony ogon. Występuje nad morzem, ale również jeziorami i rzekami. Najbliżej brzegu lata najmniejsza z rybitw, białoczelna, z czołem ozdobionym białą plamką. Najdalej wylatuje rybitwa czubata, którą rozpoznasz po cienki czarnym dziobie zakończonym żółtą końcówką oraz wielkodzioba z pokaźnym czerwonym dziobem.
Najbardziej charakterystyczna kaczka ohar o czerwonym dziobie i nogach gnieździ się na Mierzei Helskiej. Pióra kaczki są białe, poprzetykane metaliczną czernią i ceglastą barwą. Samca można rozpoznać po czerwonej narośli u nasady dzioba. Ohar, w przeciwieństwie do innych kaczek, nie buduje gniazd w zaroślach, lecz pod ziemią korzystając z króliczych nor.
już od sierpnia na plaży zatrzymują się ptaki wędrowne. Pojawiają się perkozy i nury – czarnoszyi i rdzawoszyi a pod koniec lata tracz długodzioby oraz mewa mała podobna do śmieszki, ale o czarnej głowie i czarnym spodzie skrzydeł. Z nadejściem jesieni po wodach pływa coraz więcej kaczek: jasno ubarwiona lodówka i bardzo ciemne maraczka oraz uhla. Ubywa natomiast mew i rybitw, w zimie mewy można spotkać już tylko w pobliżu portów. Na przełomie zimy i wiosny przybywają perkozy dwuczube a czasem kolorowy perkoz rogaty oraz nurzyk białoskrzydły. Spośród łabędzi najczęściej spotyka się łabędzia niemego, rzadziej krzykliwego i małego zwanego też czarnodziobym.
Najnowsze komentarze