Pobrzeże Słowińskie i Pobrzeże Gdańskie

Pobrzeże Słowińskie obejmuje:

■ Wybrzeże Słowińskie z plażami o złocistym piasku, pasmami wydm nadmorskich, jeziorami przybrzeżnymi, torfowiskami i wrzosowiskami. Charakterystycznym elementem krajobrazu jest stromy klif w Poddąbiu koło Ustki. Niedaleko od Smołdzina wznosi się góra Rowokół – najwyższe wzniesienie morenowe w okolicy (115 m n.p.m.).

■ Równinę Słupską urozmaicają niewielkie wzniesienia. Niestety, lasy w większości bukowe i dębowo-bukowe przetrwały jedynie w dolinach rzek.

■ Wysoczyznę Damnicką i Wysoczyznę Żarnowiecką – jadąc z głębi kraju do Rowów czy Białogóry, zauważysz wyraźne wzniesienia (do 100 m n.p.m.), porośnięte lasami i poprzecinane dolinami rzek (największe to Słupia i Łupawa). Występują tu lasy bukowe i sosnowo-dębowe, zaś w dolinach łęgi olszowo-jesionowe.

■ Pradolinę Łeby – Redy – największą z dolin, szeroką miejscami nawet na kilka kilometrów.

W dolinie rozciągają się torfowiska opanowane przez sosnę zwyczajną.

Na Pobrzeże Gdańskie składa się:

■ Pobrzeże Kaszubskie, którego plaże wysłane są drobnymi ziarenkami piasku i otoczone białawymi wydmami. Tereny nizinne dalej od morza urozmaicają wzniesienia dochodzące do 80 m n.p.m. zwane kępami (np. Kępa Swarzewska czy Pucka). Tu znajduje się najdalej wysunięty na północ kraniec Polski – przylądek Rozewie (54°50′ szerokości geograficznej pn).

■ Mierzeja Helska – pewnie o najładniejszych plażach i widokach. Powstanie zawdzięcza falom tworzącym się pod wpływem zachodnich wiatrów, które przez wieki mozolnie nanosiły piasek. Tak powstał pas lądu o długości 34 km i szerokości od 200 m do 3 km. U nasady mierzei występują słone łąki, w głębi sosnowe bory nadmorskie.